Ο τελευταίος αδάμ

             (Επαγγελίες Κυρίου)

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν προκαταλήψεις, σχετικά με το υπερφυσικό. Περιφρονούν γρήγορα όλα εκείνα που δεν τα κρίνουν λογικά ή παραδοσιακά. Μεγαλώνουν μέσα σε μια ορθολογική κοινωνία, χωρίς να εξετάζουν τίποτε γύρω τους. Καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτόν τους, αλλά δεν ξέρουν τι είναι και τι μπορεί να το επανορθώσει. Εκπαιδεύονται πάνω στην πίστη και στην ανθρωπιστική καλοσύνη, αλλά δεν γνωρίζουν πως υπάρχει πράγματι γι’ αυτούς ένας προσωπικός Θεός.

Ίσως ήρθε η ώρα να αφαιρέσουν τις προκαταλήψεις τους και να ελέγξουν αντικειμενικά όλα όσα έχουν μέχρι σήμερα ειπωθεί. Για να ανοιχθεί η καρδιά και το μυαλό τους για μια εντελώς διαφορετική αντίληψη από την μέχρι τώρα υπάρχουσα γνώση. Ο Απόστολος Παύλος λοιπόν, σε μια από τις επιστολές του συμβούλευε  τους Γαλάτες να μην υποκύψουν στην πλάνη του αιώνος, λέγοντας:

 «Θαυμάζω γιατί έτσι γρήγορα μετατοπίζεστε από εκείνον που σας κάλεσε με τη χάρη του Χριστού σε άλλο ευαγγέλιο, που δεν είναι άλλο παρά μόνο είναι μερικοί που σας ταράζουν και θέλουν να διαστρέψουν το ευαγγέλιο του Χριστού»

(Προς Γαλάτες 1, 6 μετάφρ. Καραλή).          

Η προειδοποίηση αυτή λοιπόν, θα έπρεπε να είναι παραίνεση για τις επόμενες γενιές, αλλά μέχρι σήμερα κανείς δεν την πήρε στα σοβαρά. Έτσι λοιπόν, ο κόσμος πλέον κρατά στα χέρια του ένα διαφορετικό ευαγγέλιο που το μετέτρεψαν εκείνοι που πήραν τη θέση του Χριστού, (=οι αντίχριστοι). Αγαπητοί αναγνώστες, πρέπει να γνωρίζετε ότι η αρχαία ελληνική γλώσσα γράφονταν με πολλά υπονοούμενα, άρα ήταν αναπόφευκτο το γεγονός που υπάρχουν σήμερα διαφορετικά νοήματα ανάμεσα στις μεταφράσεις. Επομένως, τα

συμφραζόμενα της Αγίας Γραφής είναι η μόνη αξιόπιστη μέθοδος που μπορεί να υποδείξει αν κάποιος έχει ακολουθήσει την πορεία της πλάνης ή αν έχει κατασταλάξει στην αλήθεια. Συνεπώς, με βάσει τα συμφραζόμενα θα αποδειχθεί σ’ αυτό το θέμα η διάκριση μεταξύ του Χριστού Πνεύματος και του ανθρώπου Ιησού, που είναι και το αντίδοτο της πλάνης του δόγματος της Τριάδος. Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος ξεκινά το Ευαγγέλιο του με τα ακόλουθα:

Η αρχαία ελληνική είχε μόνο το οριστικό άρθρο. Για πρόσωπα ή πράγματα αόριστα δεν υπήρχε αόριστο άρθρο. Απλώς χρησιμοποιούνταν τα ονόματα χωρίς άρθρο: ποταμός (=ένας ποταμός). Οι μεταφράσεις του θρησκευτικού συστήματος φέρουν αυθαίρετα στα τέσσερα υποσημειωμένα σημεία το οριστικό άρθρο. Αλλά όπως μπορείτε να διακρίνετε κι εσείς, δεν φέρει το αρχαίο κείμενο το οριστικό άρθρο. Άρα, το σωστό κι ορθό θα ήτο να έφεραν οι μεταφράσεις το αόριστο άρθρο. Οπότε ο κάθε αναγνώστης θα διάβαζε για «κάποια γραφή», που θα υπονοούσε πολλές γραφές, το οποίο αληθεύει. Δηλαδή, οι γραφές του Ευαγγελιστή Μάρκου, του Λουκά, του Ιωάννη. Επομένως, θα διάβαζε στη συνάχια και για «κάποια γενεαλογία του Ιησού», που υπονοεί επίσης πολλές, το οποίο και πάλι αληθεύει, και είναι η καταγραμμένη γενεαλογία του κατά Λουκά Ευαγγελίου 3, 23. Ως εκ τούτου, ο όρος «Ιησούς Χριστός» δεν έχει να κάνει με το ονοματεπώνυμο, αλλά είναι ο συνδυασμός του ονόματος και του τίτλου. Ο τίτλος χριστός έχει μεταφερθεί στην ελληνική από τον εβραϊκό όρο μασιάχ (=Μεσίας), που σημαίνει «χρισμένος». Επομένως, αφού ο όρος χριστός δεν είναι κύριο όνομα, αλλά τίτλος, δεν προστίθεται το οριστικό άρθρο αλλά το αόριστο. Κι έτσι υπονοείται και εδώ ότι πρόκειται για περισσότερους από έναν χριστό.

Άρα, οι γενεαλογίες του κατά Ματθαίου Ευαγγελίου και του κατά Λουκά δεν αποσκοπούσαν να μας υποδείξουν μονάχα τη γενεαλογία του ανθρώπου Ιησού αλλά και του Πνεύματος Χριστού. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν ταιριάζουν καθόλου οι δύο γενεαλογίες μεταξύ τους, γιατί ο Ευαγγελιστής Λουκάς απαριθμεί τελείως διαφορετικά από ότι ο Ματθαίος.

Οι γενεές του Λουκά φτάνουν μέχρι τον Αδάμ και αμέσως μετά ο Θεός. Μεταξύ Αβραάμ και Ιησού αναφέρει ο Λουκάς 56 γενεές σε αντίθεση με τις 42 του Ματθαίου. Από τον Δαυίδ μέχρι τον Ιωσήφ, τον πατριό του Ιησού, μόνο τρία ονόματα συμπίπτουν με αυτά που αναφέρει ο Ματθαίος, αλλά και αυτά ευρίσκονται σε άλλη θέση και σε άλλη σειρά. Στη γενεαλογία του Λουκά αναφέρεται ο Δαυίδ και αμέσως μετά ακολουθεί ο γιος του, ο Ναθαν, κι όχι ο Σολομώντας που γράφει ο Ματθαίος. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, λοιπόν, αν και γνώριζε το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, εντούτοις επιδεικτικά αναγράφει ως πρόγονο του Ιησού τον Ναθαν.

Αυτά όλα είναι υποδείξεις ότι οι αναγραφόμενες γενεαλογίες των δύο Ευαγγελίων δεν εννοούν αποκλείστηκα και μόνο τον άνθρωπο Ιησού αλλά και τον Χριστό Πνεύμα. Αυτό θα σήμαινε ότι το θρησκευτικό σύστημα μεθοδικά καλύπτει εδώ και 1900 χρόνια τον πραγματικό Χριστό, ώστε να δοξάζεται το ανθρώπινο γένος, που αντικατοπτρίζει το θρησκευτικό σύστημα (=οι αντίχριστοι). Ας αναλύσουμε λοιπόν το θέμα, ξεκινώντας με του Ματθαίου το Ευαγγέλιο που απαριθμεί της γενεές μέχρι τον άνθρωπο Ιησού, αρχίζοντας με τον Αβραάμ και καταλήγοντας στα ακόλουθα:

«Όλες, λοιπόν, οι γενεές από τον Αβραάμ μέχρι τον Δαβίδ είναι 14 γενεές, και από τον Δαβίδ μέχρι τη μετοικεσία της Βαβυλώνας 14 γενεές, και από τη κετοικεσία της Βαβυλώνας μέχρι τον Χριστό είναι 14 γενεές» (Κατά Ματθαίον 1, 17 μετάφρ. Βάμβα).

Αν όμως, αγαπητοί αναγνώστες, καταμετρήσετε τα ονόματα των τελευταίων 14 γενεών, δηλαδή, «από τη μετοικεσία της Βαβυλώνας μέχρι τον Χριστό», δεν θα απαριθμήσετε  14ις, αλλά μονάχα 13 γενεές. Άρα, υπάρχει μια ελλείπουσα γενεά! Μετρήστε τα ονόματα, για να βεβαιωθείτε:

«Μετὰ δὲ τὴν μετοικεσίαν Βαβυλῶνος, Ἰεχονίας ἐγέννησεν τὸν Σαλαθιήλ, Σαλαθιὴλ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ζοροβαβέλ, Ζοροβαβὲλ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀβιούδ, Ἀβιοὺδ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἐλιακίμ, Ἐλιακὶμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀζώρ, Ἀζὼρ δὲ ἐγέννησεν τὸν Σαδώκ, Σαδὼκ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀχίμ, Ἀχὶμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἐλιούδ, Ἐλιοὺδ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἐλεάζαρ, Ἐλεάζαρ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ματθάν, Ματθὰν δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰακώβ, Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰωσὴφ τὸν ἄνδρα Μαρίας, ἐξ ἧς ἐγεννήθη Ἰησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός» (Κατά Ματθαίον 1, 12-16 αρχαίο κείμενο).

Αγαπητοί αναγνώστες, πράγματι υπάρχει μια ελλείπουσα 14η γενεά, όπως επίσης και η παράξενη διατύπωση «ο λεγόμενος Χριστός», εφιστώντας την προσοχή ότι ο άνθρωπος Ιησούς δεν ήταν ο Χριστός. Αυτό θα οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος Ιησούς ήταν η ελλείπουσα 14η γενεά, από τον οποίο εγέρθηκε ο Υιός Του Θεού. Ακριβώς αυτό επιβεβαιώνει στην κυριολεξία ο Απόστολος Παύλος:

  Μνημόνευε       Ἰησοῦν      Χριστὸν     ἐγηγερμένον       ἐκ        νεκρῶν      ἐκ       σπέρματος

«Να θυμάσαι   τον Ιησού    Χριστό,    που εγέρθηκε    στους   νεκρούς   από   έναν απόγονο

   Δαυίδ                κατὰ         τὸ     εὐαγγέλιόν    μου

του Δαβίδ,   σύμφωνα με    το     ευαγγέλιό     μου» (Β΄ Τιμόθεου 2, 8 μετάφρ. δική μου).

Μάλιστα αγαπητοί αναγνώστες, ο απόγονος του Δαυίδ ήταν ο άνθρωπος Ιησούς, από τον οποίο εγέρθηκε ο Υιός του Θεού Χριστός. Κι ακριβώς αυτό επανειλημμένα επιβεβαιώνει ο Απόστολος Παύλος, μέσω μιας σωστότατης μετάφρασης του θρησκευτικού συστήματος:

         τῷ δὲ Ἀβραὰμ       ἐρρέθησαν    αἱ    ἐπαγγελίαι     καὶ     τῷ    σπέρματι     αὐτοῦ

«Στον Αβραάμ, λοιπόν,    ειπώθηκαν    οι     υποσχέσεις      και    στον   απόγονο      του.

οὐ      λέγει      καὶ        τοῖς      σπέρμασιν       ὡς                     ἐπὶ πολλῶν                   ἀλλ’ 

Δε       λέει,     «και      στους     απογόνους»    σαν      να μιλά για πολλούς,     αλλά  

 ὡς            ἐφ’ ἑνός        καὶ      τῷ     σπέρματί   σου           ὅς            ἐστιν          Χριστός

σαν    να μιλά για έναν:  και     στον     απόγονο     σου,   ο οποίος    είναι    ο Χριστός»

 (Προς Γαλάτες 3, 16 επίσημη μετάφραση της εκκλησίας).

Ο Απόστολος Παύλος, σ’ αυτό το εδάφιο, δεν άφησε κανένα περιθώριο για παρανόηση,  ήταν σαφέστατος ότι ο όρος του αρχαίου κειμένου «σπέρμα» εννοείται «απόγονος» και δεν έχει καμία συλλογική έννοια αλλά ατομική, που είναι ο άνθρωπος Χριστός. Αλλά, σε άλλα σημεία της Γραφής ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος αναφέρεται για το ίδιο αυτό σπέρμα με συλλογική έννοια (Πράξεις Αποστόλων 3, 25 και Ρωμαίους 9, 7 και 11, 1). Το θρησκευτικό σύστημα αποβλέπει στην ατομική έννοια που δήλωσε ο Απόστολος Παύλος, θεωρώντας πως είναι μια αναξιόπιστη δήλωση. Ας κοιτάξουμε λοιπόν στο σημείο όπου αναγράφονται οι υποσχέσεις του Κυρίου, για να δούμε γιατί ο Απόστολος Παύλος ορίζει το σπέρμα του Αβραάμ πότε με ατομική έννοια και πότε με συλλογική:

17 «Αληθώς, ευλογώντας θα σε ευλογήσω, και πληθαίνοντας θα πληθύνω

τον απόγονο σου όπως τα αστέρια του ουρανού, και όπως την άμμο

που είναι κοντά στο χείλος της θάλασσας· και ο απόγονος σου

θα κληρονομήσει τις πόλεις των αντίπαλων.

     καὶ        ἐνευλογηθήσονται       ἐν τῷ      σπέρματί     σου      πάντα    τὰ    ἔθνη 

18 Και      μέσα θα ευλογηθούν      στον       απόγονο      σου        όλα       τα    έθνη

τῆς      γῆς      ἀνθ' ὧν        ὑπήκουσας      τῆς        ἐμῆς        φωνῆς

της      γης,      επειδή         υπάκουσες       τη       δική μου    φωνή»

(Γένεσης 22, 17-18 μετάφρ. δική μου).

Ορθώς ο Απόστολος Παύλος διέκρινε δύο έννοιες στην λέξη «σπέρμα». Διότι, στο 17ο εδάφιο διακρίνεται καθαρά ότι ο όρος «απόγονος» έχει συλλογική έννοια, εκλαμβάνεται από τις φράσεις «όπως τα αστέρια του ουρανού» και «όπως την άμμο της θάλασσας». Δηλαδή, εννοούνται οι Ιουδαίοι, οι οποίοι ευλογούνται επειδή σύμφωνα με τη σάρκα είναι σπέρμα του Αβραάμ. Ενώ στο 18ο εδάφιο ο όρος «απόγονος» έχει ατομική έννοια, και εκλαμβάνεται από τη φράση «Και μέσα θα ευλογηθούν στον απόγονο σου». Γιατί οι Ιουδαίοι και τα έθνη είναι δυο χωριστά συμβαλλόμενα μέρη, άρα η ευλογία των εθνών θα μπορούσε να ήταν μόνο σε έναν συγκεκριμένο απόγονο, ο οποίος ήταν ο άνθρωπος Ιησούς. Κατά συνέπεια, ο άνθρωπος Ιησούς ήταν το μέσο του σκοπού, από τον οποίο εγέρθηκε η ευλογία των εθνών, η οποία ευλογία είναι ο Υιός του Θεού (= η ζωή) και όχι ο άνθρωπος ο Ιησούς. Δηλαδή, ο Κύριος θα επαναλάμβανε τη δημιουργία μιας νέας ζωής μέσω του νεκρού σώματος του Ιησού, όπως έκανε στην αρχή με το άψυχο σώμα του Αδάμ (πρβ. Α΄ Κορινθίους 15, 45). Επομένως, έχει αναδημιουργήσει την άυλη φύση του ανθρώπου, έτσι ώστε από ένα νέο πλάσμα να βγουν πολλά (πρβ. Ιωάννη 3, 5):

  τούτου        ὁ      θεὸς      ἀπὸ     τοῦ      σπέρματος          κατ’            ἐπαγγελίαν 

Από αυτόν,      ο      Θεός,     από       τον          απόγονο        σύμφωνα με      την υπόσχεση,

ἤγαγεν       τῷ      Ἰσραὴ      σωτῆρα         Ἰησοῦν 

 έφερε         στον      Ισραήλ      σωτήρα,         τον Ιησού»

(Πράξεις Αποστόλων 13, 22-23 κριτικό κείμενο μετάφρ. δική μου).

Στην κυριολεξία αναφέρει κι αυτό το απόσπασμα ότι ο Θεός έφερε τον σωτήρα ΙΗΣΟΥ από τον απόγονο άνθρωπο Ιησού, ο οποίος ήταν η προαναφερόμενη ελλείπουσα 14η γενεά. Το θρησκευτικό σύστημα όμως, για να καλύψει ότι ο Χριστός εγέρθηκε μέσα από τον άνθρωπο Ιησού (= ο απόγονος), στις μεταφράσεις αφήνει αμετάφραστη τη λέξη «σπέρματος» και αλλάζει επίσης την σειρά των προτάσεων.

Οι μεταφραστές αποφεύγουν να μεταφράσουν την λέξη «σπέρμα» ως απόγονο, φθάνοντας στο σημείο να μεταφράζουν τον ενικό σπέρμα ως απογόνους αντιλέγοντας σε όσα είχε δηλώσει ο Κύριος και ο Απόστολος Παύλος.  Η πράξη τους αυτή αποσκοπεί τη συσκότιση, γιατί αντιθέτως θα φανερωνόταν ότι ο άνθρωπος Ιησούς ήταν μονάχα η ελλείπουσα 14η γενεά, από τον οποίο εγέρθηκε ο Υιός του Θεού, που είναι η ευλογία του Κυρίου. Το θρησκευτικό σύστημα επιμένει να δοξάζει τον άνθρωπο Ιησού ως Θεό, γιατί δοξάζεται έμμεσα το ίδιο το σύστημα. Για να παραμείνει καλυμμένο αυτό το γεγονός, φρόντισε το θρησκευτικό σύστημα να φιμώσει την αληθινή διδασκαλία της Αγίας Γραφής, καλύπτοντας ότι το ανθρώπινο ον είναι «δίψυχο». Μια λέξη που αναγράφεται δύο φορές στο αρχαίο κείμενο της Καινής Διαθήκης, και δεν μεταφράζεται (πρβ. Ιακώβου 1, 8 και 4, 8). Επίσης η λέξη «ψυχή» καταγράφεται στα αρχαία κείμενα της Αγίας Γραφής πολλές φορές στον πληθυντικό.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δείτε παλαιά Διαθήκη: Γένεσης 9, 5. Έξοδος 30, 15. Λευιτικών 11, 43. Λευιτικών 17, 11. Αριθμοί 29, 7. Δευτερονόμιο 4, 15. Δ΄ Μακκαβαίων 8, 16. Ψαλμοί 33, 23. Ψαλμοί 77, 50. Ψαλμοί 77, 18 και 105, 15.

Δείτε Καινή Διαθήκη: Κατά Ματθαίον 11, 29. Κατά Λουκά 21, 19. Πράξεις Αποστόλων 14, 2. Πράξεις Αποστόλων 14, 22. Πράξεις Αποστόλων 15, 24. Πράξεις Αποστόλων 15, 26 και 27, 10. Προς Β΄ Κορινθίους 12, 15. Προς Β΄ Θεσσαλονικείς 2, 8 και 12, 15. Προς Εβραίους 12, 3. Α΄ Πέτρου 1, 22.

Αν, αγαπητοί αναγνώστες, το ανθρώπινο ον είχε μονάχα μία ψυχή, θα έγραφε η Αγία Γραφή «η ψυχή σας», δηλαδή, από μία ψυχή που έχουν οι πολλοί άνθρωποι. Αλλά η Γραφή αναφέρει «τις ψυχές σας». Που σημαίνει ότι πολλές ψυχές έχουν οι πολλοί άνθρωποι. Είναι σαν να λέμε για παράδειγμα: «Να πλένεται τα χέρια σας». Που σημαίνει, ότι έχουμε περισσότερα από ένα χέρι.

Το θρησκευτικό σύστημα, λοιπόν, εξαπατά τον κόσμο μέσω των ψευδό-διδασκαλιών του, για να παρουσιάζεται αφενός η Αγία Γραφή αναξιόπιστη, αφετέρου να αγνοεί ο κόσμος τον μόνο προσωπικό Θεό Χριστό. Έτσι μη γνωρίζοντας τι πρέπει να πράξει τρέχει στους ψευδό-διδασκάλους του θρησκευτικού συστήματος, για να σωθεί. Αγαπητοί αναγνώστες, ο Ιησούς είχε επίσης δύο ψυχές, μία στη σάρκα της αμαρτίας και μία στο Πνεύμα της ζωής. Διότι η σάρκα δεν ωφελεί σε τίποτε και δεν κάνει το πρόσωπο, αλλά οι ψυχές κάνουν το πρόσωπο (πρβ. Ιωάννη 6, 63). Δεδομένου όμως, ότι το κατεστημένο απαριθμεί τον Ιησού μόνο ως σάρκα, είχε επί αιώνες την πλάνη ως μόνιμη συντροφιά του.

Αγαπητοί αναγνώστες, αναμφισβήτητα οι Ιουδαίοι δε δέχθηκαν τον άνθρωπο Ιησού ως Χριστό, γιατί δεν είχε έρθει όπως τον περίμεναν, γιατί δεν ήταν όπως τον φαντάζονταν ότι θα έπρεπε ήταν. Γι’ αυτό από τις κραυγές τους «ευλογημένος ο ερχόμενος» άρχισαν να φωνάζουν «άρον άρον σταύρωσον αυτόν». Αυτό θα πρέπει να προβληματίσει και τους λεγόμενους χριστιανούς. Μήπως κι εκείνοι πιστεύουν σε έναν χριστό της φαντασίας τους; Και μήπως τα γεγονότα που συνέβηκαν, συνεβήκαν με διαφορετικό τρόπο από εκείνον που διδάσκει το θρησκευτικό σύστημα; Και, ίσως αυτόν που προσμένουν να έρθει, δεν θα έρθει, αλλά θα έρθει Εκείνος που αρνούνται ότι καν υπάρχει; Το λάθος των Ιουδαίων θα πρέπει να γίνει μάθημα, ώστε οι λεγόμενοι χριστιανοί να αρχίσουν να ερμηνεύουν τα γεγονότα βάσει των Γραφών και όχι βάσει των φαντασιώσεων τους. Γι’ αυτό ο Χριστός προείπε ποια γνώμη έχει για τους λεγόμενους χριστιανούς, που δεν πιστεύουν σε Αυτόν, αλλά το όνομά του καταχρούνται:

«Πολλοί θα μου πουν εκείνη την ημέρα: “Κύριε, Κύριε, στο δικό σου όνομα δεν προφητέψαμε και στο δικό σου όνομα δε βγάλαμε δαιμόνια και στο δικό σου όνομα δεν κάναμε πολλές θαυματουργικές δυνάμεις”; Και τότε θα τους ομολογήσω: “Ποτέ δε σας γνώρισα. αποχωρείτε από εμένα οι εργαζόμενοι την ανομία»

(Κατά Ματθαίον 7, 22-23 μετάφρ. Καραλή).

Ότι μέσω αυτού του αποσπάσματος μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι ο Κύριος εννοεί αποκλειστικά και μόνο τους λεγόμενους χριστιανούς, είναι το γεγονός ότι μόνο ο λεγόμενος χριστιανισμός χρησιμοποιεί μέχρι σήμερα το όνομα Του. Ως εκ τούτου δεν χρησιμοποιούν το όνομά Του και εννοούν τον Υιό του Θεού, αλλά εννοούν τον άνθρωπο Ιησού. Κι αυτό επίσης αποδεικνύεται από τις συνήθεις πρακτικές τους, που κάθε χρόνο λατρεύουν τη γέννηση του ανθρώπου Ιησού κι αγνοούν τη γέννηση του Υιού του Θεού (πρβ. Γένεση 1, 4).

                                                                   Τέλος