Βάπτισμα μετάβασης από        τον θάνατο στη ζωή

Ένα από τα πολλά νοήματα που έχουν διαστρεβλωθεί από την Αγία Γραφή είναι και το νόημα του βαπτίσματος, το οποίο αφομοιώνει το κατεστημένο με το αυθεντικό του Χριστού. Η τελετουργία του βαπτίσματος ήταν και είναι μια ήδη τελεσμένη μετάνοια για την αποστροφή του εαυτού μας (= από την αμαρτωλή ψυχή), με σκοπό τη σωτηρία της κύριας ψυχής. Το Εβραϊκό ρήμα «ταβάλ», το οποίο η Καινή Διαθήκη αναγράφει ως «βαπτίζω», είναι αμετάβατο. Όπως για παράδειγμα οι λέξεις αναπαύομαι, αναπνέω, γελώ, δακρύζω, διψάω, περπατώ: Δηλαδή, δεν μπορούμε κάτι ή κάποιον να περπατώ. Το ίδιο συμβαίνει και με το βάπτισμα, το οποίο είναι στην πραγματικότητα μια καθεαυτό ενέργεια, και σημαίνει «βουτώ», «βυθίζω», «πλένω»: 

Δεν γράφει ότι τον βάπτισε, αλλά ο Ιησούς βαπτίστηκε από μόνος του. Η πρόσθετη λέξη «βαπτισθῆναι = να βαπτιστεί», η οποία λείπει από τα περισσότερα αρχαία χειρόγραφα, καταγράφεται σε δύο συριακές μεταφράσεις του 5ου αιώνα (Syrus Sinaiticus και Syrus Curetonianus). Αλλά και χωρίς αυτήν τη λέξη μπορεί κανείς να διακρίνει ότι ο Ιησούς βαπτίστηκε από μόνος του. Δηλαδή, δεν υπήρξε ποτέ βάπτισμα κατά τρόπο εξάρτησης, όπως το μετέτρεψαν όσοι οικειοποίησαν τη θέση του Χριστού (= αντίχριστοι). Το βάπτισμα μέσα σε νερό είναι ένα ορατό μέσο κάθαρσης, διότι υπάρχει και το αόρατο, που είναι Πνεύμα από το Άγιο. Ωστόσο, όμως, υπάρχουν και διάφορες ιδιότητες βαπτίσματος, όπως είναι η ιδιότητα της συγχώρεσης των αμαρτιών (Κατά Μάρκον 1, 4). Μια άλλη ιδιότητα βαπτίσματος είναι εκείνη της θεραπείας των αθεράπευτων νόσων (Κατά Ιωάννην 5, 5). Επίσης, υπάρχει και μια ιδιότητα βαπτίσματος, την οποία υπέδειξε κι ο Χριστός, και λέγεται του θανάτου:

*Το ἐκ συντάσσεται αποκλειστικά με γενική, που ισοδυναμεί είτε με γενική διαιρετική, είτε με αφαιρετική της αφετηρίας. Σημαίνει την απομάκρυνση από εσωτερικό χώρο και μεταφορικά άμεση καταγωγή, ύλη, όργανο, συμφωνία. Όμως, μπορεί να μεταφραστεί και με την πρόθεση σε, γιατί υπάρχει σε πολλές μεταφράσεις αυτός ο τρόπος προσέγγισης των κειμένων (π.χ. ἐκ δεξιών / εξ αριστερών. ~ Λαρίσης. ~ των ένδον). Το «εκ των νεκρών» εννοεί τους νεκρούς στα μνήματα, ενώ το «εκ νεκρών» εννοεί τον παρόν κόσμο που ζει αποκομμένος από τον Θεό, και θεωρείται επίσης νεκρός. Στις μεταφράσεις του κατεστημένου, μεταφράζεται «από τους νεκρούς», ανεξάρτητα ποιά από τις δύο μορφές φέρει το αρχαίο κείμενο.

Το απόσπασμα διακρίνει αναμφισβήτητα το βάπτισμα στον θάνατο, δηλαδή, εικονικά το πνίξιμο του παλαιού ανθρώπου, που βουτάει μέσα σε νερό το σώμα του, για να επισημάνει ότι αποδέχεται να απελευθερωθεί από την αμαρτωλή ψυχή του. Έτσι συμβολίζεται το ξέπλυμα της παλαιάς φύσης, για να έρθει σε ύπαρξη μέσα σε Πνεύμα Αγίου μια νέα φύση ανθρώπου, δηλαδή, μια εσωτερική αναγέννηση (πρβ. Κατά Ιωάννην 3, 5-7). Έτσι ώστε, από το σώμα του θανάτου, όπου εκεί παρέχονταν οι επιθυμίες της αμαρτωλής ψυχής, να μεταβεί στο σώμα της ζωής, όπου η αναστημένη ψυχή θα λαμβάνει μέσω του Αγίου (= του Χριστού) γνώση αιώνιας ζωής. Άρα, ο κάθε άνθρωπος λοιπόν, αποφασίζει μόνος του αν είναι διατεθειμένος να ενεργοποιηθεί το σημείο διέλευσης:

«Κανένας δεν βάζει ένα μπάλωμα από καινούριο ύφασμα επάνω σε ένα παλιό ιμάτιο· επειδή, το αναπληρωματικό του κομμάτι τραβάει από το ιμάτιο, και γίνεται ένα  χειρότερο σχίσιμο. Ούτε βάζουν νέο κρασί σε παλιά ασκιά· ειδάλλως, σχίζονται τα ασκιά, και το κρασί χύνεται και τα ασκιά χαλούν· αλλά, βάζουν νέο κρασί σε καινούρια ασκιά, ώστε και τα δύο διατηρούνται» (Κατά Ματθαίον 9, 16-17 μετάφρ. Βάμβα).

Αγαπητέ αναγνώστη, είναι δυνατόν να πιστεύετε ότι ο Θεός θα μπορούσε ποτέ να έρθει σε έναν άνθρωπο, όπου εκεί μέσα κατοικεί η αμαρτία; Ή δεν θεωρείτε ότι πρώτα πρέπει να κατασκευαστεί μέσα στον άνθρωπο μια νέα μορφή κατοικίας; Έτσι ώστε ο Θεός να μπορεί να έρθει να κατοικήσει εκεί μέσα (πρβ. πρὸς Ά Κορινθίους 3, 16).

Το κατεστημένο από τη μεριά του, για να στηρίξει τις λειτουργικές πράξεις τού βαπτίσματος του, παραπέμπει στο κατά Ματθαίον 28, 19 απόσπασμα. Ωστόσο, αυτό το απόσπασμα έχει διαστρεβλωθεί, για να δικαιολογείται η παρουσία όλων αυτών που βρίσκονται στη θέση του Χριστού (=αντίχριστοι). Με αποτέλεσμα, όπως θα διαπιστώσετε στη συνέχεια του θέματος, να εμποδίζουν την σωτηρία των ανθρώπων που την αναζητούν:      

Αγαπητοί αναγνώστες, πρέπει να λάβετε σοβαρά υπόψη, ότι ο Ιησούς ήταν Ιουδαίος κι απευθύνονταν σε Ιουδαίους, κι αφού στον Ιουδαϊσμό δεν υπήρξε ποτέ εξαρτώμενο βάπτισμα, τότε η αντωνυμία αὑτοὺς είναι αυτό παθητική αντωνυμία. Αυτοπαθείς αντωνυμίες ονομάζονται εκείνες που δείχνουν ότι το ίδιο πρόσωπο που πράττει πάσχει ταυτόχρονα. Για παράδειγμα: Εγώ ο ίδιος τιμούμαι (= τιμώ τον εαυτό μου). Άρα το νόημα που βγαίνει από αυτή τη μετάφραση, δείχνει ότι από μόνοι τους οι ενδιαφερόμενοι θα έπρεπε να βαπτίζονται κι από μόνοι τους να παίρνουν διδαχές από Πνεύμα Άγιο (= του Χριστού) και όχι διδαχές από οποιονδήποτε άνθρωπο. Το ακόλουθο απόσπασμα της επιστολής του Ιωάννη θα ενισχύσει καθαρά αυτό το νόημα της μετάφρασης μου:

«Και σ’ εσάς το χρίσμα, το οποίο λάβατε απ’ αυτόν, μένει μέσα σας και δεν έχετε ανάγκη  κάποιος να σας διδάσκει· αλλά, όπως το χρίσμα του σας διδάσκει για όλα, και είναι αληθινό και δεν είναι ψέμα, και όπως σας δίδαξε, να μένετε μέσα σ’ αυτόν»

 (Α΄ Ιωάννη 2, 27 μετάφρ. δική μου).

Μόνο όταν κάποιος έχει υποστεί το αυθεντικό βάπτισμα, τότε μόνο παύει να εξαρτάται  από ανθρώπινες διδασκαλίες:

«Και όλοι θα διδάσκονται από τον Θεό» (Κατά Ιωάννη 6, 45 και Ησαΐα 54, 13).

Στο απόσπασμα του Ματθαίου υπάρχουν τρείς αυθαιρεσίες στις μεταφράσεις του κατεστημένου. Πρώτον, το αρχαίο κείμενο γράφει «μαθητεύσατε» = «μαθητεύστε» ή «εκπαιδεύστε» τα έθνη, δεν γράφει «ποιήσατε μαθητάς» = «κάντε μαθητές», όπως μεταφράζει το κατεστημένο, για να δικαιολογεί τη παρουσία των μισθοφόρων του (= ιερείς και θεολόγοι). Δεύτερον, το αρχαίο κείμενο γράφει «βαπτίζοντες» = «να βαπτίζουν», δηλαδή οι ίδιοι τους, αυτόχειρα, δεν γράφει «βαπτίσαντες = να βαπτίσετε», ώστε να εξαρτιέται ο κάθε πιστός από το κατεστημένο. Ο Ιησούς δεν έστειλε τους μαθητές του να κάνουν δικούς τους μαθητές, όπως θέλουν να μεταφράζουν, αλλά να διδάξουν στα ειδωλολατρικά έθνη το χαρμόσυνο νέο του αληθινού Θεού, που το πέρασαν στο περιθώριο. Δηλαδή, τα έθνη είχαν πλέον τη δυνατότητα, χωρίς να εισχωρήσουν στον Ιουδαϊσμό, να ξεπλύνουν τον εαυτό τους, για να μπορεί να ενεργοποιηθεί ο νέος εαυτός τους. Όλο αυτό όμως, προϋποθέτει πίστη σε εκείνον που μπορεί να το ενεργήσει. Για το λόγο ότι η αρχαία ελληνική γλώσσα δεν είναι γνωστή σε όλους τους ανθρώπους, γι’ αυτό τον λόγο θα παραβάλλω αποσπάσματα της Καινής Διαθήκης, ώστε με βάση των συμφραζόμενων να υποστηριχτεί η μετάφραση μου στο κατά Ματθαίον απόσπασμα:

«Και όταν άκουσαν, η καρδιά τους ήρθε σε κατάνυξη, και είπαν στον Πέτρο και στους υπόλοιπους αποστόλους: Τι να κάνουμε, άνδρες αδελφοί; Και ο Πέτρος (είπε) σ’ αυτούς: Να μετανοήσετε, και να βαπτιστεί κάθε ένας από σας στο όνομα του Ιησού Χριστού, για συχώρεση των αμαρτιών»

(Πράξεις Αποστόλων 2, 37-38 μετάφρ. δική μου).

Αγαπητοί αναγνώστες, ο απόστολος Πέτρος υποστηρίζει την αυθεντικότητα της στίξεως της μεταφράσεως μου στο απόσπασμα του Ματθαίου, διότι δεν αναφέρει τίποτε για ένα βάπτισμα στο όνομα του Αγίου Πνεύματος; Και σίγουρα ο απόστολος Πέτρος θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα από τους μεταφραστές του κατεστημένου, γιατί ο ίδιος ήταν παρών όταν υπέδειχνε ο Ιησούς το όνομα, στο οποίο θα βαπτίζονταν τα έθνη:

Τότε αποκρίθηκε ο Πέτρος: «Μήπως το νερό δύναται να το εμποδίσει κανείς, για να μη βαφτιστούν αυτοί, οι οποίοι έλαβαν το Πνεύμα το Άγιο όπως και εμείς;» Πρόσταξε τότε αυτούς να βαφτιστούν στο όνομα του Ιησού Χριστού» (Πράξεις Αποστόλων 10, 47-48 μετάφρ. Καραλή).

Και σ’ αυτό το απόσπασμα ο απόστολος Πέτρος δεν αναφέρει τίποτε για το δήθεν βάπτισμα στο όνομα του Αγίου Πνεύματος. Αντιθέτως με το προηγούμενο απόσπασμα,  αναφέρεται εδώ ότι πρώτα είχαν λάβει τα έθνη το Πνεύμα το Άγιο κι έπειτα τους προστάζει ο Πέτρος να βαπτιστούν στο όνομα του Ιησού Χριστού. Αν νομίζετε αγαπητοί αναγνώστες ότι ο απόστολος Πέτρος παρανόησε ή ξέχασε σε ποιο όνομα έπρεπε να βαπτίζεται ο κάθε πιστός, τότε ας κοιτάξουμε σε ποιο όνομα πρόσταζε ο απόστολος Παύλος να βαφτίζονται τα έθνη:  

Και σε αυτό το απόσπασμα δεν υπάρχει καμία αναφορά σε κάποιο βάπτισμα στο όνομα του Αγίου Πνεύματος, που αυτό το νόημα προέκυψε από την πονηρή μετάφραση στο απόσπασμα του Ματθαίου:

«Όταν, όμως, πίστεψαν στο Φίλιππο, που ευαγγελιζόταν τα αναφερόμενα στη βασιλεία του Θεού, και το όνομα του Ιησού Χριστού, βαφτίζονταν και άνδρες και γυναίκες»

(Πράξεις Αποστόλων 8, 12 μετάφρ. Βάμβα).

«οι οποίοι αφού κατέβηκαν, προσευχήθηκαν γι’ αυτούς, ώστε να λάβουν Πνεύμα Άγιο. Γιατί ακόμα δεν είχε πέσει πάνω σε κανέναν από αυτούς, αλλά μόνο ήταν βαφτισμένοι στο όνομα του Κυρίου Ιησού. Τότε έθεταν τα χέρια πάνω τους και λάβαιναν Πνεύμα Άγιο» (Πράξεις Αποστόλων 8, 15-17).

Αγαπητοί αναγνώστες, αν υπήρχε κάποια βάση διδασκαλίας για το βάπτισμα στο όνομα του Αγίου Πνεύματος, σίγουρα ο Απόστολος Παύλος, όπως και ο Πέτρος και οι Ευαγγελιστές θα είχαν επισημάνει αυτό το βάπτισμα. Αλλά τι πρόβλεψε ο Ιησούς και επαληθεύτηκε; Ότι ο δούλος του Θεού (= ο Σατανάς), θα γεννούσε τα παιδιά του σε αυτόν τον κόσμο (βλέπε Κατά Ματθαίον 13, 38), ώστε να δοξάζουν ως τρίτο πρόσωπο στη Θεότητα τον πατέρα τους. Γιατί όπου δοξάζετε το ψέμα, εκεί είναι συγκεντρωμένα τα παιδιά του Σατανά. Δεν υπάρχει τρίτο πρόσωπο αγαπητοί αναγνώστες, αλλά, ορισμένα εδάφια αναφέρονται είτε στο Πνεύμα του Πατέρα είτε στο Πνεύμα του Υιού, ή και των δύο μαζί είναι ένα και το ίδιο Πνεύμα. Για το δήθεν τρίτο πρόσωπο θα αναφερθώ σε ιδιαίτερο θέμα  εκτενέστατα,  με όλα τα τριαδικά εδάφια του κατεστημένου. Μέχρι αυτό το σημείο έχει αποδειχθεί μέσω των συμφραζόμενων ότι υπάρχει μόνο ένα αληθινό βάπτισμα, δηλαδή: Στο όνομα του Πατρός και του Υιού. Γιατί στο απόσπασμα του Ματθαίου 28, 19 δεν αναφέρεται ο πληθυντικός «στα ονόματα», αλλά ο ενικός, «στο όνομα του Πατρός και του Υιού». Και δεδομένου ότι το όνομα του Υιού είναι Ιησούς Χριστός, ο Πατέρας του δεν μπορεί να ονομάζεται διαφορετικά (πρβ. το θέμα: «Το όνομα του Πατέρα μου»). Τώρα θα διακρίνω όλα τα βαπτίσματα που αναφέρει η Καινή Διαθήκη για να εξηγήσω τι προξενεί το αυθεντικό βάπτισμα σε έναν πιστό αυθεντικό χριστιανό που το υποβάλετε:

«Αυτούς τους 12 έστειλε ο Ιησούς, και τους παρήγγειλε, λέγοντας: Σε δρόμο εθνών μη πάτε, και σε πόλη Σαμαρειτών μη μπείτε πηγαίνετε δε μάλλον προς τα χαμένα πρόβατα του οίκου Ισραήλ. Και πηγαίνοντας, κηρύττετε λέγοντας: “Ότι πλησίασε η βασιλεία των ουρανών” (Κατά Ματθαίον 10, 5-7 μετάφραση Βάμβα).

Σημειώστε, αγαπητοί αναγνώστες, ότι ο Ιησούς απαγορεύει στους μαθητές του, να πηγαίνουν προς τα έθνη και να κηρύττουν εκεί:

«Και ιδού, μια γυναίκα Χαναναία από τα όρια εκείνα εξήλθε και έκραζε λέγοντας: «Ελέησέ με, Κύριε, γιε του Δαβίδ. Η θυγατέρα μου υποφέρει βαριά από δαιμόνιο». 23 Εκείνος δεν της αποκρίθηκε λέξη. Τότε πλησίασαν οι μαθητές του και τον παρακαλούσαν λέγοντας: «Διώξε την, γιατί κράζει από πίσω μας». 24 Αυτός αποκρίθηκε και είπε: «Δεν αποστάλθηκα παρά μόνο στα χαμένα πρόβατα του οίκου Ισραήλ» (Κατά Ματθαίον 15, 22-24). 

Αυτά τα δύο αποσπάσματα αποδεικνύουν ότι το κήρυγμα που θα οδηγούσε έναν ακροατή σε βάπτιση, αφορούσε μόνο τον οίκο του Ισραήλ, όχι τα έθνη. Κι αυτό ασκούταν πριν από τη σταύρωση του Ιησού από τον Ιωάννη και τους μαθητές του Ιησού. Δηλαδή, δεν πρέπει να αφομοιώνονται τα βαπτίσματα που ασκούνταν πριν από τη σταύρωση του Χριστού με το βάπτισμα που αναφέρει το κατά Ματθαίον απόσπασμα. Ενδιαφέρον έχει επίσης, αυτό που δηλώνει ο Ιησούς, ότι δεν έχει σταλεί σε οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον οίκο Ισραήλ. Αυτό εγείρει το ερώτημα: Ολόκληρη η Καινή Διαθήκη αναφέρει ότι ο Ιησούς στάλθηκε για να σώσει όλους τους ανθρώπους του κόσμου. Ενώ ο Ιησούς δηλώνει στο τελευταίο απόσπασμα το αντίθετο: «Δεν αποστάλθηκα παρά μόνο στα χαμένα πρόβατα του οίκου Ισραήλ»! Μόνο μία λογική απάντηση υπάρχει: Ο άνθρωπος Ιησούς στάλθηκε για τον οίκο Ισραήλ, ενώ ο Χριστός που ήταν μέσα στον άνθρωπο Ιησού, είναι αυτός που πρέπει να αποδεχθεί ο κάθε άνθρωπος, για να σωθεί. Το ίδιο συμβαίνει και με το βάπτισμα που διατάσει ο Ιησούς μετά την ανάστασή του. Αυτό το μοναδικό βάπτισμα προαπαιτεί πίστη στον Πατέρα Χριστό, ο οποίος άρχισε μετά την ανάσταση του, να ενεργεί μέσα σε έναν πιστό:

«Εγώ, βέβαια, σας βαφτίζω μέσω νερού για μετάνοια, αλλά αυτός που έρχεται ύστερα από εμένα είναι ισχυρότερός μου, του οποίου δεν είμαι ικανός να βαστάξω τα υποδήματα. Αυτός θα σας βαφτίσει μέσω Πνεύματος Αγίου και με φωτιά. Αυτού το φτυάρι είναι στο χέρι του, για να λιχνίσει, και θα καθαρίσει εντελώς το αλώνι του και θα συνάξει το σιτάρι του στην αποθήκη, ενώ το άχυρο θα το κατακάψει με φωτιά άσβεστη» (Κατά Ματθαίον 3, 11-12 και κατά Λουκά 3, 16).

Σημειώστε αγαπητοί αναγνώστες, ότι σε αυτό το απόσπασμα το Πνεύμα και η φωτιά αναφέρονται παράλληλα, πράγμα που σημαίνει ότι το κάθε ένα προξενεί και κάτι. Από τη μία πλευρά το Πνεύμα ζωή, κι από την άλλη πλευρά η φωτιά τον θάνατο. Αλλά οι παρούσες εκκλησίες και διάφορες θρησκευτικές ομάδες, παρέχουν σήμερα ένα βάπτισμα που αφομοιώνεται με το βάπτισμα που ασκούταν πριν από τη σταύρωση του Χριστού. Αλλά αυτό το είδος του βαπτίσματος ήταν μόνο για τον οίκο Ισραήλ, για να μετανοήσουν και να έρθουν ξανά στο σωστό δρόμο. Αυτό συμπεραίνεται, δεδομένου ότι οι παρούσες εκκλησίες και όλες οι χριστιανικές ομάδες δε διδάσκουν στην ανθρωπότητα μια μορφή βαπτίσματος, το οποίο μπορεί να επιφέρει παράλληλα Πνεύμα ζωής και θάνατο. Και δεν το έχουν πράξει μέχρι σήμερα, προκειμένου να μην εγκαταλείψουν τις εμπορευματοποιημένες σταδιοδρομίες τους, που έχουν κληρονομήσει από τους αποστάτες πατέρες τους. Επειδή σαφώς αναφέρει το τελευταίο απόσπασμα: «Αυτός θα σας βαφτίσει» (=ο Χριστός), δεν αναφέρει ότι οι άνθρωποι θα βαπτίζονται αναμεταξύ τους. Το βάπτισμα της μετάβασης από το θάνατο στη ζωή δεν έχει να κάνει με αυτοκτονία, αλλά να έχει κανείς με πίστη σε Αυτόν που έχει την δυνατότητα να προξενήσει Πνεύμα ζωής και θάνατο μέσα σε έναν πιστό:

Ο Ιησούς τότε τους είπε: «Δεν ξέρετε τι ζητάτε. Μπορείτε να πιείτε το ποτήρι που εγώ θα πιω ή το βάφτισμα που εγώ θα βαφτιστώ να βαφτιστείτε;» Εκείνοι του απάντησαν: «Μπορούμε». Ο Ιησούς τότε τους είπε: «Το ποτήρι που εγώ θα πιω θα πιείτε και το βάφτισμα που εγώ θα βαφτιστώ θα βαφτιστείτε» (Κατά Μάρκον 10, 38-39).

Σε αυτό το απόσπασμα ο Ιησούς αναφέρει ένα βάπτισμα, το οποίο ο ίδιος και οι μαθητές του επρόκειτο να το υποστούν. Επομένως, αυτό το βάπτισμα δεν έχει να κάνει με τα βαπτίσματα, τα οποία εφαρμόζονταν πριν από την σταύρωση του Ιησού:

Όταν ο Ιησούς είχε εκφράσει αυτά τα λόγια, ο ίδιος ήταν ήδη βαπτισμένος μέσω του νερού (Κατά Ματθαίον 3, 15), οπότε ο Ιησούς πρέπει να εννοεί κάποια άλλη μορφή βαπτίσματος. Δηλαδή, το βάπτισμα που αναφέρεται στο κατά Ματθαίον 28, 19 απόσπασμα είναι επίσης το βάπτισμα που αναγγέλλει ο Χριστός στο Λουκά 12, 50, κι επομένως είναι το βάπτισμα στον θάνατο στους Ρωμαίους 6, 4. Στα συμφραζόμενα στο κατά Λουκά 12, 51-53 έχει να κάνει με διαμερισμόν = «διαίρεση», σ’ αυτό διαιρείται πάντα μια διπλή κοινωνία. Στο κατά Ματθαίον 10, 34-39 εμβαθύνεται περισσότερο η εντολή του Κυρίου από το κατά Λουκά 12, 51, αντί να φέρει την ειρήνη, φέρνει το ξίφος, το οποίο «χωρίζει στα δύο» τον άνθρωπο (Ματθαίον 10, 34). Η στενή διπλή κοινωνία, στην οποία ο άνθρωπος είναι συνυφασμένος, είναι ο εσωτερικός και ο εξωτερικός άνθρωπος. Αυτή η θανατηφόρος κοινωνία άρχισε να υπάρχει μετά την πτώση του Αδάμ, είναι μια κοινωνία πατέρα και γιου. Για να χωριστούν οι δύο ψυχές, σίγουρα δεν μπορεί να είναι μια ειρηνική λειτουργία:

    ὁ        εὑρὼν      τὴν    ψυχὴν   αὐτοῦ    ἀπολέσει αὐτήν    καὶ      ὁ       ἀπολέσας

Αυτός    που θα βρει    τη      ψυχή       του         θα τη χάσει,         κι      αυτός      που χάνει

τὴν    ψυχὴν      αὐτοῦ      ἕνεκεν      ἐμοῦ     εὑρήσει αὐτήν

τη       ψυχή         του,      εξαιτίας     μου         θα τη βρει

 (Κατά Ματθαίον 10, 39 μετάφρ. δική μου).

Μια από τις δύο ψυχές πρέπει να εκμηδενιστεί, για να κρατήσουμε την παντοτινή ειρήνη. Η ύπαρξη των δύο ψυχών διακρίνεται κι από τα ακόλουθα λόγια του Ιησού, όπου η μία μέσα στο Πνεύμα Του έχει ειρήνη, ενώ η άλλη μέσα στην σάρκα έχει θλίψη:

«Αυτά σας τα έχω πει, για να έχετε μέσα σε μένα ειρήνη, μέσα στον κόσμο έχετε θλίψη» 

(Κατά Ιωάννην 16, 33).

Η διαίρεση είναι ταυτόχρονα η πρώτη ανάσταση και η έναρξη του ψυχικού θανάτου (Ματθαίον 10, 38 «να πάρει τον σταυρό», σημαίνει να αποδεχθεί τον θάνατο.) πρβ. επίσης Λουκά 15, 24. Το βάπτισμα στο θάνατον, είναι ένας διαχωρισμός ενός σύνθετου σώματος και μια κοινωνία ζωής πατέρα και γιου. Η εκφώνηση της λέξεως συν-έχομαι (= κρατιέμαι μαζί) στο Λουκά 12, 50 συνέβη στον Ιησού πριν από την σταύρωση του, χωρίστηκε / διαιρέθηκε. Και με τη σταύρωσή του εκμηδενίστηκε η αμαρτωλή ψυχή από το σώμα του (πρβ. κατά Μάρκον 15, 34). Το βάπτισμα στο θάνατον είναι ο διαχωρισμός των ψυχών και η απαλλαγή μας από τον πατέρα τον ψεύτη (= τον διάβολο) (βλέπε Ιωάννη 8, 36-44). Και έτσι εξηγείται γιατί παρακαλούμε στην προσευχή μας «ελευθέρωσε μας από τον πονηρό» (Κατά Ματθαίον 6, 12). Ώστε να φερόμαστε με έναν νέο Πατέρα τον Χριστό σε μια νέα μορφή ζωής (βλέπε προς Ρωμαίους 6,  4). Και έτσι εξηγούνται οι δηλώσεις «βαπτιστήκαμε στον θάνατό του» και «με την ομοιότητα του θανάτου του» (Ρωμαίους 6, 3-5). Ώστε αργά-αργά να απελευθερωθούμε και από το φθαρτό φυσικό σώμα μας:

         ἀπαρχὴ       Χριστός,   ἔπειτα      οἱ       τοῦ    Χριστοῦ     ἐν      τῇ     παρουσίᾳ    αὐτοῦ  

«Πρώτη θυσία  ο Χριστός,  έπειτα   αυτοί  του     Χριστού  μέσω   της   παρουσίας     του»

 (Προς Α΄ Κορινθίους 15, 23).

Για να απορρίψει κανείς την αμαρτωλή ψυχή του, πρέπει πρώτα να τη παραδεχθεί, που προφανώς ο απόστολος Πέτρος δυσκολεύτηκε να το καταλάβει (βλέπε κατά Ματθαίον 16, 23). Αυτό το βάπτισμα που οδηγεί στη ζωή, δεν μπορεί να ασκηθεί από οποιονδήποτε εξωτερικό παράγοντα. Δεδομένου ότι το βάπτισμα στον θάνατο είναι το χώρισμα των ψυχών, τίθεται παράλληλα μια διαδικασία του γίγνεσθαι και του εκμηδενισμού. Από την ψυχή της αμαρτίας προκύπτει μια νέα ψυχή ζωής (Ρωμαίους 6, 13), η νέα ψυχή ζωής αυξάνεται με τη σταδιακή εκμηδένιση της αμαρτωλής ψυχής (Α΄ Κορινθίους 15, 36). Και έτσι η δήλωση του Ιησού προς τους μαθητές του απαντήθηκε (βλέπε κατά Μάρκον 9, 10).

Σε αυτό το απόσπασμα, είναι προφανές ότι το πραγματικό βάπτισμα φέρει δύο ενέργειες, τον θάνατο και την ανάσταση των πιστών. Ότι πρόκειται αποκλειστικά και μόνο για το πνευματικό ενός ατόμου, κι όχι το σαρκικό εκλαμβάνεται από τη δήλωση του Ιησού στο ακόλουθο απόσπασμα:

«Το Πνεύμα είναι εκείνο που ζωοποιεί, η σάρκα δεν ωφελεί τίποτα» (Κατά Ιωάννην 6, 63).

Αγαπητοί αναγνώστες, όπως καταλαβαίνετε μια τέτοια διδασκαλία βαπτίσματος ήταν επόμενο να κυνηγηθεί και να φιμωθεί. Διότι δεν περιείχε οικονομικές εκμεταλλεύσεις που εφιστώνται στον κόσμο αυτό. Και ήταν επόμενη η αποστασία και η αρπαγή της θέσης του Χριστού. Για να διδάσκεται σήμερα στις εκκλησίες και στις διάφορες οργανώσεις ένα μετατρεπόμενο βάπτισμα εκμετάλλευσης. Γι’ αυτόν το λόγο μετέτρεψαν το βάπτισμα σε νηπιοβαπτισμούς, συμπληρώνοντας και την απόκτηση του ονόματος, ώστε να είναι εγγυημένη σε πρώιμο στάδιο η εκκλησιαστική ταυτότητα του πιστού, και πολλά διάφορα δεινά ακόμη. Γι’ αυτό αφήστε στην άκρη τις παραδόσεις που σας φόρτωσαν και στραφείτε με ειλικρίνεια στον Χριστό, τον Ιησού που είναι η φυσική σας ζωή, ώστε να λάβετε και τη ζωή του στη ψυχή σας.  Έτσι ώστε να μη σας κυριαρχεί πλέον η ψυχή της σάρκας αλλά η ψυχή του πνεύματος σας, όπου εκεί κατοικεί ο Θεός. Επειδή έφθασε η ώρα που κάθε άνθρωπος θα πρέπει να αποδείχνει την πίστη του στον Χριστό, και όχι στο γείτονα του, όπως συνηθίζουν οι λεγόμενοι Χριστιανοί και Ιουδαίοι:

 «Εγώ είμαι ο καλός βοσκός: Ο καλός βοσκός την ψυχή του τοποθετεί πάνω από τα πρόβατα: Ο μισθωτός, και δεν είναι βοσκός, του οποίου τα πρόβατα δεν είναι δικά του, βλέπει τον λύκο να έρχεται, και αφήνει τα πρόβατα και φεύγει, και ο λύκος τα αρπάζει και τα σκορπίζει, επειδή είναι μισθωτός, και δεν είναι αντικείμενο φροντίδας για τα πρόβατα» (Κατά Ιωάννην 10, 11-13).

Οι εκκλησίες και οι διάφορες οργανώσεις είναι οι μισθοφόροι που υπονοούνται από τον Ιησού σε αυτό το απόσπασμα, ενώ ο Ιησούς Χριστός, είναι το «αντικείμενο φροντίδας», το Πνεύμα ζωής, που δεν μισθοδοτείται. Αγαπητοί αναγνώστες, στρέψτε τη πίστη σας αποκλειστικά και μόνο στον Χριστό που ήταν μέσα στον άνθρωπο Ιησού, τον οποίο αγνοεί κι αρνείται ο παρόν Χριστιανισμός. Με την άρνηση της πατρότητας του Χριστού, αρνούνται επίσης ότι ο Χριστός δεν μπορεί να γεννήσει «νέο» πνεύμα (=ζωή). Κατά συνέπεια, δεν μπορεί τότε επίσης να έχει πρωτότοκο Γιο Χριστό (Κολοσσαείς 1, 18). Έτσι, σύμφωνα με την (Α΄ Ιωάννη 2, 22), τον αρνούνται ως Πατέρα και Γιο, και έτσι στερούν την ελπίδα και την προσδοκία του κάθε πιστού για μια αναδημιουργία (Εφεσίους 2, 13-18). Γι’ αυτό στρέψτε λοιπόν την πίστη σας μονάχα στον Χριστό και όχι σε ανθρώπινες φροντίδες, πάρτε την Αγία Γραφή στα χέρια σας και μη παρεκκλίνετε αλλού:

«Μη αγαπάτε τον κόσμο, ούτε όσα υπάρχουν μέσα στον κόσμο. Αν κάποιος αγαπάει τον κόσμο, η αγάπη του Πατέρα δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτόν· επειδή, κάθε τι που υπάρχει στον κόσμο: Η επιθυμία της σάρκας και η επιθυμία των ματιών και η αλαζονεία τού βίου, δεν είναι από τον Πατέρα, αλλά είναι από τον κόσμο» (Α΄ Ιωάννη 2, 15-16 μετάφρ. Βάμβα).

Όλες οι αλλαγές, σε σχέση με το βάπτισμα έγιναν αργότερα, μετά τους απόστολους, όταν κάποιοι άρχισαν να παρεκκλίνουν από την διδαχή του Χριστού. Έτσι, άρχισαν να κατασκευάζουν κτίρια εκκλησιών, για να οικειοποιήσουν τη θέση του Χριστού και να  να ριζώσουν τη πλάνη και την απάτη. Οι ίδιοι αυτοί πλάνοι είναι που σας προτρέπουν: Βαπτίσου Ορθόδοξος, Μάρτυς του Ιεχωβά, Καθολικός, Ευαγγελιστής, κι έτσι θα σωθείς! Όχι αγαπητοί αναγνώστες, μόνο ο Δέσποτας Χριστός βαπτίζει και σώζει. Όσοι λοιπόν, συνεχίζουν να πιστεύουν στο θρησκευτικό υλιστικό σύστημα συμβίωσης:

«μήπως δώσει σ’ αυτούς ο Θεός κάποτε άλλη νόηση για να γνωρίσουν την αλήθεια και συνέλθουν, ξεφεύγοντας από την παγίδα του διαβόλου, που είναι αιχμαλωτισμένοι από αυτόν, στο θέλημα Εκείνου» (Β΄ Τιμόθεου 2, 26).