Εκδίκηση ή αντικατάσταση;

Ένα από τα πολλά θέματα, τα οποία εδώ και αιώνες έχουν διαστρεβλωθεί από την Αγία Γραφή είναι και το «ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ, ὀδόντα ἀντί ὀδόντος» (Έξοδος 21, 23). Ένα κήρυγμα σκληρότητας και εκδίκησης, που δήθεν έχει τις ρίζες του στην παλαιά Διαθήκη και υπονοεί έναν Ιουδαϊκό εκδικητικό Θεό. Αυτό δεν είναι μόνο μια απλή παρεξήγηση αλλά μια καλοστημένη πλάνη. Σκοπός της διαστρέβλωσης είναι ο Θεός να αντιφάσκει μεταξύ παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Ο Θεός, όμως, είχε διδάξει στην παλαιά Διαθήκη και αργότερα και στην Καινή Διαθήκη την συμπεριφορά και την αγάπη που πρέπει να έχει κανείς προς τον πλησίον του. Άλλα, επειδή το κατεστημένο δεν είχε ούτε τη θέληση ούτε την κατανόηση να καταλάβει την παλαιά Διαθήκη, έτσι ήταν επόμενο να μην μπορεί να καταλάβει μέχρι σήμερα και την Καινή Διαθήκη. Αν και τα δύο βιβλία συμπληρώνουν το ένα το άλλο και καταλήγουν να μεταχειρίζονται το ίδιο θέμα, θεωρούνται ως διαφορετικά βιβλία, για να υπονοηθεί ότι η Αγία Γραφή διακρίνει δύο θρησκείες (Ιουδαϊσμό, Χριστιανισμό). Αυτός είναι ο κύριος λόγος που οδηγείται κανείς σε πλάνη. Γι’ αυτό με συντομία θα αναφερθώ αντικειμενικά σε τρία καλοστημένα και κακόβουλα μεταφραστικά λάθη.

1. Το «ἀντί» δεν πρέπει να μεταφράζεται με την έννοια της εκδίκησης, αλλά της «αντικατάστασης» Συνεπώς, το σωστό νόημα αποκαλύπτεται με την εξής μετάφραση:

«Αν όμως μάχονται δύο άνδρες και χτυπήσουν μια γυναίκα έγκυο, και βγει το παιδί της χωρίς να έχει σχηματιστεί, ο προκαλών ζημιά θα υποστεί ζημιά, κατά τον τρόπο που θα ζητήσει ο άνδρας της γυναίκας, θα δώσει σύμφωνα με την απόφαση. Αν όμως το παιδί είναι πλήρως σχηματισμένο, θα δώσει αντικατάσταση ψυχής για την ψυχή, αντικατάσταση οφθαλμού για τον οφθαλμό, αντικατάσταση δοντιού για το δόντι» (Έξοδος 21, 23).

Θέλει να πει ότι, η ζημιά πρέπει ισάξια να αντικαθίσταται, και αυτό το καθόριζε, όπως και σήμερα, ένας δικαστής. Με άλλα λόγια: Για τον γενικό ανθρωπιστικό κανόνα του δικαίου πρόκειται εδώ, για χρηματική αποζημίωση ψυχικής και σωματικής βλάβης.  

2. Από τη λέξη «θα δώσει», η οποία αφαιρείται από κάποιες μεταφράσεις, φανερώνει ότι δεν απευθύνεται ο λόγος του Θεού στο θύμα για να εκδικηθεί, αλλά στο θύτη, ο οποίος πρέπει να επανορθώσει το κακό που έπραξε:

«Και αν κάποιος προξενήσει βλάβη στον πλησίον του, όπως έπραξε σ’ αυτόν, με όμοιο τρόπο θα αντικαταστήσει σ’ αυτόν» (Λευιτικό 24, 19 κατά τους Ό).

Κακώς μεταφράζουν, «να του ανταποδοθεί» («ἀντιποιηθήσεται» γράφει το αρχαίο κείμενο).

3. Στην παλαιά Διαθήκη η εκδίκηση είναι αυστηρά απαγορευμένη, όπως θα δείτε παρακάτω:

«Και το χέρι σου δεν θα εκδικείται ………......... και θα αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως τον εαυτόν σου» (βλέπε Λευιτικό 19, 18).

Επίσης, λέει ο Κύριος:

«Κατά την ημέρα της εκδίκησης θα ανταποδώσω» (βλέπε Δευτερονόμιο 32, 35 κατά τους Ο΄).

Όπως βλέπετε αγαπητοί αναγνώστες, αν ήταν το «ὀφθαλμόν αντί ὀφθαλμού» εκδικητικό, όπως θέλει να μας το εξηγεί η παγκόσμια τάξη, θα ήταν αντιφατικό προς τον λόγο του Θεού.

Οι παραλληλισμοί στο θέμα «ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ είναι φανεροί στη Καινή Διαθήκη, αφού γράφει:

«Έχετε ακούσει ότι είπαν, «ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ, ὀδόντα ἀντί ὀδόντος». Εγώ όμως σας λέω, να μην αντιστέκεστε στον πονηρό, αλλά όποιος σε χτυπήσει στο δεξί σαγόνι σου, στρέψε σ’ αυτόν και το άλλο» (βλέπε Ματθαίου 5, 38).

Ο Ιησούς γνώριζε ότι ο κόσμος ξέφυγε από τον σωστό δρόμο του Θεού και γι’ αυτό και θίγει αυτό το θέμα, για να δώσει τη σωστή νόηση στον κόσμο. Τώρα ο λόγος του Θεού απευθύνεται μέσω της Καινής Διαθήκης προς το θύμα, για να εξυψώσει την συγχώρεση και την αντίσταση μας στον πονηρό. Συνεπώς, δεν κατάργησε το νόμο και τα διατάγματα, αλλά συμπλήρωσε τον λόγο του (βλέπε Ματθαίου 5, 17). Δηλαδή, για το συγκεκριμένο θέμα ο Θεός απευθύνθηκε στην παλαιά Διαθήκη στον θύτη, και στην Καινή Διαθήκη στο θύμα.

«Και αν θέλει να σου πάρει τον χιτώνα, άφησε του και το ένδυμα» (Ματθαίου 5, 40).

Ταπεινοφροσύνη είναι η διδασκαλία της Καινής Διαθήκης και σύμφωνα με αυτήν, μπορούμε να αποφύγουμε κάθε ενδεχόμενο καβγά. Έτσι δίδασκε ο Θεός την αγάπη για τον πλησίον μας, με επανόρθωση για τυχόν βλάβες (στην Παλαιά Διαθήκη) και με ταπεινοφροσύνη, (στην Καινή Διαθήκη). Αλλά επειδή πλανώνται όλοι από τον πονηρό, συνεχίζουν τις νοήσεις του και τις πράξεις του. Διότι αυτός είναι που μέσω του κατεστημένου διαστρέβλωσε το νόημα «ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ» ως εκδικητικό. Γι’ αυτό ο Θεός έστειλε το Πνεύμα του Γιου του, δίνοντας του και σαρκική μορφή (βλέπε Γαλάτες 4, 6), ώστε να κάνει γνωστό τον πονηρό και τα έργα του. Και δίδαξε για κάποιον θύτη (στην Παλαιά Διαθήκη) που πρέπει να επανορθώνει και για κάποιο θύμα (στην Καινή Διαθήκη) που πρέπει να συγχωρεί, ώστε να μην έχει περιθώρια δράσης ο πονηρός. Δυστυχώς όμως, ο θύτης εξακολουθεί να μην επανορθώνει και το θύμα ακόμη ζητάει το δίκιο του με εκδικήσεις. Και έτσι έρχεται η εκπλήρωση του λόγου:

«Και ολόκληρος ο κόσμος αναπαύεται στον πονηρό» (Α΄ Ιωάννη 5,19).

Το αρχαίο κείμενο της Καινής Διαθήκης,

μας παραδόθηκε σε περισσότερα από 5000 χειρόγραφα, που διαφέρουν μεταξύ τους. Ευτυχώς υπάρχει μια κριτική έκδοση του ελληνικού κειμένου της Καινής Διαθήκης που συνέκρινε και εκτίμησε τα χειρόγραφα. Οι Νέστλε-Άλαντ είναι μια κριτική έκδοση του αρχαίου ελληνικού κειμένου της Καινής Διαθήκης. Την πρώτη έκδοση την έκαμε ο Γερμανός θεολόγος Eberhard Nestle το 1898, που χρησιμοποίησε τα αρχαιότερα και αξιόπιστα χειρόγραφα. Έτσι ξεκίνησε ένα έργο που επικράτησε και υποβάθμισε τη σημασία του Textus Receptus (=εκκλησιαστικό). Σήμερα η κριτική έκδοση του αρχαίου ελληνικού κειμένου θεωρείται η πιο αξιόπιστη έκδοση της Καινής Διαθήκης. Οι περισσότερες Θεολογικές σχολές διεθνώς, καθώς επίσης και οι περισσότεροι μελετητές της Αγίας Γραφής, παραπέμπουν στο κείμενο των Νέστλε-Άλαντ για μελέτη της Καινής Διαθήκη