Πρόλογος

Όπως είναι γνωστό κυκλοφορούν από τα μέσα του περασμένου αιώνα ποικίλες μεταφράσεις της Αγίας Γραφής. Πολλές από αυτές πέρασαν από τα χέρια μου, όταν είχα αρχίσει το 1996 να διαβάζω την Αγία Γραφή και να την ερευνώ σε μεγάλο βαθμό. Αν και δεν γνώριζα αρχικά το αρχαίο κείμενο, στις μεταφράσεις του κατεστημένου διαπίστωσα τόσο τις διαφορές που είχε η μια μετάφραση από την άλλη, όσο και το πλήθος των ανακριβειών και διαστρεβλώσεων. Γρήγορα κατάλαβα τη μεγάλη μέχρι σήμερα προσπάθεια των ερμηνευτών, οι ερμηνείες των οποίων απέκλιναν από τις βασικές διδασκαλίες της Αγίας Γραφής, να κρύβουν την αλήθεια του πρώιμου Χριστιανισμού, για να προωθείται το εμπορικό θρησκευτικό σύστημα της παγκόσμιας τάξης. Αυτό το γεγονός με έκανε να ελευθερωθώ από τα πλοκάμια των Δογμάτων και των Αιρέσεων. Κατά το ξεκίνημά μου, αφού δεν είχα μάθει αρχαία ελληνικά, ήταν αδύνατο να μεταφράσω κάποιο απόσπασμα της Αγίας Γραφής. Με τον καιρό, όμως, και με τη βοήθεια της τεχνολογίας και των λεξικών πήρα την απόφαση γι’ αυτό το δύσκολο έργο. Όπως θα δείτε, το αποτέλεσμα είναι απίστευτο, θα διαπιστώσετε πόσο ακραίες είναι οι διαφορές από τις υπόλοιπες μεταφράσεις. Γνωρίζω τη ματαιότητα της προσπάθειάς μου και τις κατηγορίες που θα υποστώ. Δεν θα μπορέσει κανείς όμως, μέσω της Αγίας Γραφής να μου χρεώσει οποιαδήποτε κατηγορία.

Αντώνιος Κουρμαδιάς

                                                                  Εισαγωγή

            Η Αγία Γραφή δεν είναι ένα παιδικό βιβλίο, το οποίο μπορείτε να ξεφυλλίζετε γρήγορα και στη συνέχεια να έχετε πλήρη και άμεση γνώση του περιεχομένου της. Θεωρείται ότι «κοστίζει» πολύ περισσότερο χρόνο για να διαβάσει κανείς και να κατανοήσει την Αγία Γραφή.

            H παρούσα μετάφραση των τριών πρώτων κεφαλαίων της Αγίας Γραφής περιλαμβάνει πάρα πολλές κρυμμένες αλήθειες, οι οποίες είναι αναγκαίες για το υπόλοιπο της ζωής σας και τις οποίες μπορείτε να ανιχνεύσετε μόνο με αργά βήματα και με ιδιαίτερη προσοχή.

            Εδώ και αιώνες η Αγία Γραφή ερμηνεύεται από τις εκκλησίες και από τις διάφορες θρησκευτικές ομάδες με μια περισσή ευχέρεια που εκφράζει τη δική τους θέση. Οι παρερμηνείες τους όμως δημιουργούν αντιφάσεις, τις οποίες έπειτα υποβαθμίζουν ή εναρμονίζουν με πολλές ανατροπές.

            Οι εκκλησίες και οι διάφορες θρησκευτικές ομάδες που στηρίζονται δήθεν στην Αγία Γραφή, έχουν τόσες πολλές απόψεις και ερμηνείες της Αγίας Γραφής, όσες εκκλησίες και θρησκευτικές ομάδες υπάρχουν. Κάθε νέα άποψη που κυκλοφορούσε, σήμαινε συνήθως και μια νέα εκκλησία ή μια νέα ομάδα.

             Ο λεγόμενος χριστιανισμός είναι στο σύνολό του μια συσσώρευση από αμέτρητες ερμηνευτικές ομάδες (ορθόδοξοι, καθολικοί, εκατοντάδες Προτεστάντες και πολλοί άλλοι), όπως αποδεικνύεται σαφώς από την ιστορία του λεγόμενου χριστιανισμού.

            Οι παρούσες ερμηνείες, όμως, διαφέρουν από όλες τις άλλες, επειδή δεν παρέχουν συμβιβασμούς προς τον παρόντα Ιουδαϊσμό και Χριστιανισμό. Έχουν μεταφραστεί απόλυτα και κυριολεκτικά κατά γράμμα. Το σημαντικότερο όμως απ’ όλα είναι ότι οι απόψεις που θα διαβάσετε σε αυτήν την έρευνα και δεν θα σας παραπέμψουν σε καινούριες εκκλησίες ή θρησκευτικές ομάδες, αλλά προς τον άγνωστο Θεό. Εφόσον ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός είναι μονοθεϊστικές θρησκείες, «τον ενοχλητικό» Ιησού δεν τον αποδέχεται ο Ιουδαϊσμός ως Χριστό (=Μεσσία), ενώ ο λεγόμενος χριστιανισμός τον ανακηρύσσει Θεό. Δηλαδή, κατά το λεγόμενο χριστιανισμό ο άνθρωπος Ιησούς ήταν ο Υιός του Θεού και για τους περισσότερους ήταν παράλληλα και Θεός (= θεάνθρωπος). Αυτή η καλοστημένη παραπληροφόρηση επισκιάζει την αλήθεια, για να παραμείνουν οι άνθρωποι στην άγνοια και στην ειδωλολατρία. Γιατί μέσω κομμένων και ραμμένων μεταφράσεων καλύπτεται ότι ο Ιησούς ήταν μονάχα άνθρωπος που είχε μέσα του τον Υιό του Θεού.

            Επομένως, απαρνείται κι ο λεγόμενος χριστιανισμός τον Υιό του Θεού, γιατί γι’ αυτούς ήταν ο ίδιος ο άνθρωπος Ιησούς ο Υιός του Θεού, οπότε μέσα στον άνθρωπο Ιησού ήταν ο Θεός κι όχι ο Υιός του Θεού (πρβ. Θέμα: «Ο τελευταίος Αδάμ»). Η ανθρωπότητα αγνοεί το μέγεθος της πλάνης, αφού είναι όμηροι του θρησκευτικού συστήματος, που παρουσιάζεται ως μεσολαβητής του Θεού, αρνούμενο εσκεμμένα τον πραγματικό μεσολαβητή, που είναι ο Υιός του Θεού κι όχι ο άνθρωπος Ιησούς.

            Ο Ιουδαϊσμός από την πλευρά του, από την μία δικαίως θεωρεί το λεγόμενο χριστιανισμό ως μια παγανιστική ειδωλολατρία, από την άλλη αρνείται να δεχθεί ότι ο Κύριος έχει Υιό. Η Αγία Γραφή όμως, δεν αναγγέλλει πουθενά επίγειο μεσολαβητή, ούτε έναν τριαδικό Θεό, αλλά μια σωτηρία:

«Διότι είδαν τα μάτια μου τη σωτηρία σου, που ετοίμασες *σε κάθε πρόσωπο όλων των λαών» (Κατά Λουκά 2, 31 μετάφρ. δική μου) (*κατὰ πρόσωπον = από πρόσωπο σε πρόσωπο).

            Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός ετοίμασε μέσα σε κάθε άνθρωπο ένα ναό, ώστε να έχει ξανά μια άμεση επαφή με το δημιούργημά του (πρβ. Α΄ Κορινθίους 3, 16-17). Γιατί αυτή η επαφή είχε διακοπεί λόγω αμαρτίας (πρβ. Γένεση 3, 9-10). Η αποκατάσταση της επαφής είχε εξαγγελθεί στην προφητεία του Ιερεμία 31, 31-33. Αλλά το θρησκευτικό κατεστημένο εμποδίζει συστηματικά αυτή την επαφή, για να μην χάσει τα συσσωρευμένα οικονομικά οφέλη που αποκομίζει μέσω των διδασκαλιών του. Επομένως, εμποδίζει τους ανυποψίαστους οπαδούς του να εισέλθουν στη Βασιλεία των ουρανών (πρβ. Ματθαίου 23, 13).

            Αγαπητοί αναγνώστες, μια αληθινή διδασκαλία θα έπρεπε να είχε τα θεμέλιά της στα πρώτα τρία κεφάλαια του βιβλίου της Γένεσης (Μπερεσίθ). Κάθε διδασκαλία που δε στηρίχθηκε σε αυτά τα θεμέλια, είναι ύποπτη, δεν μπορεί να υπηρετεί το λόγο του Θεού και «ραγίζει», κλονίζεται εκ των υστέρων. Αυτή η ιστοσελίδα έχει ως στόχο την επαναφορά των ανθρώπων στην πραγματική αλήθεια, χωρίς να τους φορτώσει ξανά επίγειους μεσολαβητές:

            Αγαπητοί αναγνώστες, πρέπει να αποδεχτείτε πως η παρούσα προφητεία δεν αναφέρει επίγειους μεσολαβητές εκτός από τον Κύριο, το Θεό. Μια Καινούρια Διαθήκη, καθιστά από τη μία την προηγούμενη παλιά, από την άλλη δεν είναι απόλυτο ότι την καταργεί, αυτό διακρίνεται κι από τη λέξη «θέτω χωριστά».

            Επομένως, η Καινή Διαθήκη είναι η αναβάθμιση (=Upgrade*) της λεγόμενης παλαιάς (=Τορά) που στηρίζεται βέβαια στις βάσεις του Νόμου, αλλά αλλάζει την μέθοδο εκτέλεσης του πιστού. Δηλαδή, ο πιστός δεν εκτελεί πλέον το νόμο μέσω της αμαρτίας (πρβ. Προς Ρωμαίους 7, 19-20, αλλά παροτρύνεται από τον Υιό του Θεού στο τι να εφαρμόσει. Λάβετε επίσης υπόψη ότι η προφητεία συνεχίζει να επιβεβαιώνει τους νόμους του Κυρίου και στην Καινή Διαθήκη.   

            Από την προφητεία παραλείπεται από τις μεταφράσεις του κόσμου δύο φορές η πρόθεση «εἰς», επειδή διακρίνει τον Κύριο από το Θεό. Ως εκ τούτου, η οριστική αντωνυμία αὐτοὶ δεν εννοεί τον λαό αλλά τους Θεούς (= לֵֽאלֹהִ֔ים). Διότι το εβραϊκό κείμενο φέρει στο συγκεκριμένο σημείο τον πληθυντικό «Θεούς», ενώ το ελληνικό κείμενο υπονοεί πολλούς, αφού το «Θεόν» δεν φέρει οριστικό άρθρο .

                                                                                                  Φωτοαντίγραφο λεξικού